ἀπὸ τὰ πλέον ἀντίθετα πράγματα δημιουργεῖται ἡ πιὸ ὄμορφη ἁρμονία

Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος, 544-484 π.Χ.

μία συνείδηση χωρίς Θεό, εἶναι σὰν ἕνα δικαστήριο, δίχως δικαστή

Alphonse de Lamartine

Εἶναι καταπληκτικός αὐτός ὁ μικρὸς ἑλληνικὸς λαός ποὺ ἐργάζεται καὶ πετυχαίνει παντοῦ, ἑκτός ἀπὸ τὴν πατρίδα του.

Edmond About

ὑπερασπιστεῖτε τὴν Ἑλλάδα, διότι σὲ αὐτοὺς ὀφείλουμε τὰ φῶτα μας, τὶς ἐπιστῆμες καὶ ὅλες μας τὶς ἀρετές

François-Marie Arouet Voltaire

εἴμαστε παιδιά τῶν Ἑλλήνων

Frederich II

ἐάν στὴν βιβλιοθήκη τοῦ σπιτιοῦ σου δὲν ἔχεις τὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων, τότε ζεῖς σὲ ἕνα σπίτι δίχως φῶς

George Bernard Shaw

ἐάν ἀληθεύει πὼς τὸ βιολί εἶναι τὸ τελειότερο τῶν μουσικῶν ὀργάνων, τότε Ἑλληνικὸ εἶναι τὸ βιολὶ τῆς ἀνθρώπινης σκέψης

Helen Adams Keller

ἄκουσα στὸν Ἅγιο Πέτρο τῆς Ρώμης τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες. Ἡ Ἑλληνικὴ ἀντήχησε ἄστρο λαμπερό μέσα στὴ νύχτα

Johann Wolfgang von Goethe

οἱ πόλεις χάνονται, ὅταν δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν πιά, τοὺς κακοὺς ἀπὸ τοὺς καλούς

Ἀντισθένης, 445-360 π.Χ.

Τὸ ἑλληνικό γένος ζεῖ ἐλεύθερα καὶ διοικεῖται ἄριστα καὶ θὰ μποροῦσε νὰ κυριαρχήσει, ἄν ἦταν πολιτικὰ ἑνωμένο.

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

Ἐτοῦτος ἐδῶ ὁ λαός δὲν γονατίζει, παρά μόνο στοὺς νεκρούς του! Καὶ ἄν εἶναι νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα, θεία εἶναι ἡ δάφνη. Μιὰ φορά κανείς πεθαίνει.

Γιάννης Ρίτσος

ἡ μνήμη ὅπου καὶ νὰ τὴν ἀγγίξεις πονεῖ

Γιῶργος Σεφέρης

Ἀγαπῶ, θὰ πεῖ ἐγὼ ἀγαπῶ. Τὸ τί κάνει ὁ ἄλλος εἶναι δική του δουλειά

Μενέλαος Λουντέμης

Ἀγάπα τὸν ἄνθρωπο γιατί εἶσαι ἐσύ

Νίκος Καζαντζάκης

ἡ λύπη ὀμορφαίνει ἐπειδή τῆς μοιάζουμε

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

«Αὔριο», λἐς, καὶ μέσα σὲ αὐτήν τὴν μικρὴ ἀναβολή παραμονεύει ὁλόκληρο τὸ πελώριο ποτέ

Τάσος Λειβαδίτης

κεῖνος ποὺ στ' ἀληθινὰ ἀγαπᾶ τὸν Λαό δὲν γίνεται ποτὲ ἀρχηγός του, γίνεται ὑπηρέτης του

Μενέλαος Λουντέμης

σβήνοντας ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ παρελθόν εἶναι σὰν νὰ σβήνεις καὶ ἕνα ἀντίστοιχο κομμάτι ἀπὸ τὸ μέλλον

Γιῶργος Σεφέρης

ἀλήθεια, τὶ πῆρες; τὶ ἔδωσες; Δὲν ἔχεις καιρὸ νὰ λογαριάσεις. Τὴν πρώτη καὶ τὴν τελευταῖα σου λέξη τὴν εἶπαν ὁ ἔρωτας καὶ ἡ ἐπανάσταση. Ὅλη σου τὴν σιωπή τὴν εἶπε ἡ ποίηση

Γιάννης Ρίτσος

ἡ μοχθηρία καὶ ἡ ἀδικία ὑπάρχουν ἀπὸ πρόθεση καὶ ὄχι τυχαῖα ἤ κατὰ λάθος

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

φτηνὰ τὴ Λευτεριά δὲν τὴν πωλοῦν πουθενά. Οὔτε καὶ τὴ χαρίζουνε. Ὅσοι τὴν πῆραν χάρισμα τὴ χαράμισαν.

Μενέλαος Λουντέμης

Δὲν ὑπάρχει βαρύτερη τιμωρία ἀπό τούτη: Νὰ ἀπαντᾶς στὴν κακία μὲ καλοσύνη

Νίκος Καζαντζάκης

ναί, ὁ Παράδεισος δὲν ἦταν μία νοσταλγία. Οὔτε, πολὺ περισσότερο, μία ἀνταμοιβή. Ἦταν ἕνα δικαίωμα

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

ἄν θέλεις νὰ λέγεσαι ἄνθρωπος δὲν θὰ πάψεις οὔτε στιγμή νὰ ἀγωνίζεσαι γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ γιὰ το δίκιο

Τάσος Λειβαδίτης

τὰ ἀντίθετα ἀλληλοκαθορίζονται. Δὲν νοεῖται ὑγεία χωρίς ἀσθένεια, χορτασμός χωρίς πείνα, ξεκούραση χωρίς κούραση, εἰρήνη χωρίς πόλεμο, δίκαιο χωρίς ἄδικο, καλό χωρίς κακό

Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος, 544-484 π.Χ.

περισσότερο ἀγαποῦν οἱ εὐεργέτες τοὺς εὐεργετούμενους, παρὰ οἱ εὐεργετούμενοι τοὺς εὐεργέτες

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

καὶ οἱ λέξεις φλέβες εἶναι. Μέσα τους αἷμα κυλάει

Γιάννης Ρίτσος

νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου ζῶντας στὸν τόπο σου, τίποτα δὲν εἶναι πιὸ πικρό

Γιῶργος Σεφέρης

βάλε μιὰ δύση κι ἕνα βαρκάκι νὰ λιώνει μέσα. Ὀμορφιά! Μά, ἄν δὲν ὑπάρχει μάτι νὰ τὸ δεῖ, εἶναι ὀμορφιά;

Μενέλαος Λουντέμης

Μὴν καταδέχεσαι νὰ ρωτᾶς: Θὰ νικήσουμε; Θὰ νικηθοῦμε; Πολέμα!

Νίκος Καζαντζάκης

Θεέ μου, τί μπλέ ξοδεύεις γιὰ νὰ μὴν σὲ βλέπουμε

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Γιατί ἁπλᾶ κάποιοι ἄνθρωποι εἶναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, ποὺ ἀξίζει νὰ ζεῖς, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τοὺς συναντήσεις κάποτε

Τάσος Λειβαδίτης

ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ εἶναι ὅσο θέλει σκοτεινός, ὅμως ἀρκεῖ νὰ παρεμβάλλουμε ἕνα κομμάτι ἑλληνικῆς ζωῆς, γιὰ νὰ φωτιστεῖ ἀμέσως ἄπλετα

Φρήντριχ Νίτσε

ὑπάρχει μία γυναίκα στὴν ἀρχή ὅλων τῶν μεγάλων πραγμάτων

Alphonse de Lamartine

Νιώθω τὸ ἴδιο ἄν ἀκούσω ἕνα ζεϊμπέκικο, ἕνα ποίημα τοῦ Ἐλύτη ἤ βυζαντινὴ μουσική. Ὑπάρχει ἕνα φῶς ποὺ ἑνώνει τὴν ἀρχαία μὲ τὴν σύγχρονη Ἑλλάδα

Jacques Lacarrière

δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἄνισο, ἀπὸ τὴν ἴση μεταχείριση τῶν ἀνίσων

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

ἄν δὲν μπορέσω νὰ τὸ δεῖς κι ἐσύ, μοιάζει σὰν νὰ μὴν τό ἔχω

Γιάννης Ρίτσος

εὐνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί, ἀνίκανοι καὶ τυφλοὶ κυβερνῆτες

Γιῶργος Σεφέρης

ἡ πρώτη κραυγὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ κλάμα. Ἀπὸ 'κεῖ καὶ πέρα, οἱ ἄνθρωποι ἤ παραμένουν ἄνθρωποι καὶ κλαῖνε ἤ γίνονται τέρατα καὶ κάνουν τοὺς ἄλλους νὰ κλαῖνε

Μενέλαος Λουντέμης

Νὰ πεθαίνεις κάθε μέρα. Νὰ γεννιέσαι κάθε μέρα. Νὰ ἀρνιέσαι ὅτι ἔχεις κάθε μέρα

Νίκος Καζαντζάκης

κεῖνο ποὺ σοῦ προσάπτουν τὰ χελιδόνια εἶναι ἡ ἄνοιξη ποὺ δὲν ἔφερες

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

στοὺς γονεῖς μας ὀφείλουμε τὴν ζωή μας, στοὺς δασκάλους τὴν χρήσιμη ζωή μας

Μέγας Ἀλέξανδρος, 356-323 π.Χ.

Δὲν προσαρμόζονται οἱ καταστάσεις στοὺς Νόμους, ἀλλὰ οἱ Νόμοι στὶς καταστάσεις

Θεόφραστος, 371-287 π.Χ.

ὁ Κόσμος εἶναι ἡ Ἑλλάδα ποὺ διαστέλλεται. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ὁ Κόσμος ποὺ συστέλλεται

Victor Hugo

ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄν φύσει κοινωνικό. Αὐτὸς ποὺ μπορεῖ νὰ ζήσει μακρυά ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες εἶναι εἴτε θηρίο εἴτε θεός

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

κάποτε θὰ ἀνταμώσουμε στοὺς λόφους τοῦ ἥλιου. Μὴν ξεχνᾶς. Περπάτα!

Γιάννης Ρίτσος

σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο ὅπου κι ἄν βρίσκεται (ἀπὸ ὁμιλία κατὰ τὴν ἀπονομή Νόμπελ)

Γιῶργος Σεφέρης

ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δίνει στὸν διψασμένο νερό ποτὲ δὲν εἶναι κακός

Μενέλαος Λουντέμης

Νίκησα; Νικήθηκα; Τοῦτο μόνο ξέρω: Εἶμαι γεμάτος πληγές καὶ στέκομαι ὄρθιος

Νίκος Καζαντζάκης

ἐάν ἀποσυνθέσεις τὴν Ἑλλάδα, στὸ τέλος θὰ δεῖς νὰ σοῦ ἀπομένουν μιὰ ἐλιά, ἕνα ἀμπέλι κι ἕνα καράβι. Ποὺ σημαίνει: μὲ ἄλλα τόσα τὴν ξαναφτιάχνεις.

Ὁδυσσέας Ἐλύτης

Χωρίς τὶς μικρὲς πέτρες οὔτε οἱ μεγάλες μποροῦν νὰ σταθοῦν

Πλάτων ὁ Ἀθηναῖος, 427-347 π.Χ.

ἡ στιγμὴ ποὺ ἀκολουθεῖ θὰ σοῦ φερθεῖ σωστά, ἄν κι ἐσὺ μεταχειρίστηκες σωστά τὴ στιγμὴ ποὺ πέρασε.

Σαίξπηρ

Δὲν ξέρω πῶς; δὲν ξέρω ποῦ; δὲν ξέρω πότε; ὅμως τὰ βράδια κάποιος κλαίει πίσω ἀπό τὴν πόρτα

Τάσος Λειβαδίτης

πρέπει νὰ ὑποκριθῶ ὅτι ὑπάρχουν κι ἄλλοι. Ψέματα! Μονάχα ἐσὺ ὑπάρχεις! Ἡ δυστυχία μου, ἐσύ καὶ ἡ εὐτυχία μου, ἁπλὴ μαζί καὶ ἀνεξάντλητη.

Χόρχε Λούις Μπόρχες

παίρνω καὶ βγάζω περίπατο τὴν ψυχή μου κάθε ποὺ ἀρχίζει νὰ σκληραίνει τὸ χαμόγελό της

Νικηφόρος Βρεττᾶκος

ὅταν σωπαίνουν οἱ λύκοι οὐρλιάζουν οἱ ἄνθρωποι

Μενέλαος Λουντέμης

Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ πρωταγωνιστεῖ γιὰ τὸν πολιτισμό. Αὐτό εἶναι ἡ κληρονομιά της, αὐτὴ εἶναι ἡ περιουσία της καὶ ἄν τὸ χάσουμε αὐτό, δὲν εἴμαστε ΚΑΝΕΙΣ

Μελίνα Μερκούρη

ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα. Καὶ τὶ θὰ γινόμασταν ἄν ἡ πνοή μας λιγόστευε;

Γιῶργος Σεφέρης

νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, κάθε ὥρα εἶναι ἡ δική μας ὥρα

Γιάννης Ρίτσος

εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ καλλιεργημένου μυαλοῦ νὰ μπορεῖ νὰ ἀπολαύσει μία ἰδέα δίχως νὰ τὴν ἀποδεχτεῖ

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

αὐτός δὲν χρειάζεται ὄπιο, ἔχει τὸ χάρισμα τῆς ὀνειροπόλησης

Αναΐς Νίν

τίποτα δὲν εἶναι πιὸ ἀνθρώπινο, πιὸ ἱερό ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα

Marcus Tullius Cicero

τὸ ἦθος ὅλης τῆς Πολιτείας εἶναι τὸ ἴδιο μὲ ἐκείνους ποὺ τὴν κυβερνοῦν

Ἰσοκράτης, 436-338 π.Χ.

τί τσινιάρικη φοράδα εἶναι αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα καὶ δὲν μπορᾶνε νὰ τὴν κάνουν ζάφτι;

Μενέλαος Λουντέμης

Ξέρω τώρα. Δὲν ἐλπίζω τίποτα, δὲ φοβοῦμαι τίποτα, λυτρώθηκα ἀπό τὸν νοῦ κι ἀπό τὴν καρδιά, ἀνέβηκα πιὸ πάνω, εἶμαι λέφτερος. Αὐτό θέλω. Δὲ θέλω τίποτα ἄλλο.

Νίκος Καζαντζάκης

Τὴν γλώσσα μοῦ ἔδωσαν Ἑλληνική. Τὸ σπίτι φτωχικό στὶς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου.

Ὁδυσσέας Ἐλύτης

ἕνα σπίτι γιὰ νὰ γεννηθεῖς, ἕνα δέντρο γιὰ νὰ ἀνασάνεις, ἕνας στίχος γιὰ νὰ κρυφτεῖς, ἕνας κόσμος γιὰ νὰ πεθάνεις

Τάσος Λειβαδίτης

κανέναν νὰ μὴν θεωρεῖς εὐτυχισμένο, ἄν πρῶτα δὲν δεῖς τὸ τέλος του

Σόλων ὁ Ἀθηναῖος, 639-559 π.Χ.

ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ γενναιοψυχία τους, ἡ ἔκβαση τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου θὰ ἦταν ἀβέβαιη

Οὐίνστον Τσώρτσιλ

ὅταν στὸν δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴν Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλῆ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε.

Γιῶργος Σεφέρης

γέλα καρδιά μου, γέλα. Βρὲς χρόνο νὰ γελᾶς, αὐτὸ εἶναι ἡ μουσικὴ τῆς ψυχῆς

Γιάννης Ρίτσος

ἐάν κάποιος εἶχε νὰ ρίξει μόνο μία ματιά στὸν κόσμο, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντικρύσει τὴν Κωνσταντινούπολη

Alphonse de Lamartine

ὅ,τι εἶναι ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι καὶ ἡ Ἑλλάδα γιὰ τὴν Οἰκουμένη.

Johann Wolfgang von Goethe

εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ μεγαλόψυχου ἀνθρώπου νὰ μὴν ζητάει χάρες, ἀλλὰ νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ κάνει τὸ καλό στοὺς ἄλλους

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

ἡ σιωπή κάνει τὸν κόσμο πιὸ μεγάλο, ἡ θλίψη πιὸ δίκαιο

Τάσος Λειβαδίτης

ὅ,τι δὲν συνέβη ποτέ, εἶναι ὅ,τι δὲν ποθήσαμε ἀρκετά.

Νίκος Καζαντζάκης

ὅλοι χρωστᾶμε κάπου, ἕνα σ' ἀγαπῶ καὶ μιὰ συγγνώμη

Μενέλαος Λουντέμης

Μητέρα σοῦ λέω πὼς ὅπου νάναι θἀρχίσουν νὰ μαζεύουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπ τοὺς δρόμους, ὅπου νὰναι θὰρχίσουν νὰ τοὺς ἀποσύρουν. Θὰ ἀποσύρουν τὸ πείραμα, μητέρα, θὰ διακόψουν τὶς δοκιμές, δὲν γίνεται

Κώστας Μόντης

Ζήτω ἡ Ἑλλάδα καὶ καθετί μοναχικὸ στὸν κόσμο

Διονύσης Σαββόπουλος

τὴ γλῶσσα εἶναι ἀδύνατο νὰ τὴν ἀντικρίσει κανείς ἀλλιῶς, παρὰ σὰν ἀνάσα ζωντανῶν ἀνθρώπων. Ὄχι σὰν τὸ ναυαγοσωστικὸ ζῆλο τῶν γραμματικῶν.

Γιῶργος Σεφέρης

πῶς γίνεται οἱ ἄλλοι νὰ ὁρίζουν λίγο - λίγο τὴν μοίρα μας, νὰ μᾶς τὴν ἐπιβάλλουν κι ἐμεῖς νὰ τὸ δεχόμαστε;

Γιάννης Ρίτσος

τὰ περισσότερα ποὺ πέτυχα μὲ τὴν φιλοσοφία, ἦταν νὰ κάνω μὲ τὴν θέλησή μου αὐτὰ ποὺ οἱ ἄλλοι τὰ κάνουν ἐπειδή φοβοῦνται τοὺς Νόμους

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

ὅταν οἱ λάθος ἄνθρωποι φεύγουν ἀπ τὴν ζωή σου, τότε τὰ σωστὰ πράγματα ἀρχίζουν νὰ συμβαίνουν

Zig Ziglar

ὅλοι εἴμαστε ἄνθρωποι. Ἄνθρωποι ποὺ ἤρθαμε νὰ φᾶμε, ὄχι μόνο τὸ μέλι ἀλλά καὶ τὸ κεντρί

Μενέλαος Λουντέμης

ὅ,τι ἐπιθυμεῖς νὰ τὸ φωνάζεις δυνατά, ἀγρίμι νὰ γίνεσαι. Δὲν ταιριάζει ἡ μετριότητα μὲ τὴ λαχτάρα

Νίκος Καζαντζάκης

Καλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν γνώρισαν τὸν ἑαυτόν τους, ἀνδρεῖοι ἐκεῖνοι ποὺ ἀποσιώπησαν τὴν ἀθωότητά τους, μὰ εὐλογημένοι αὐτοί ποὺ τὰ δώσανε ὅλα κι ὕστερα κοίταξαν ἕνα ἄστρο σὰν τὴν μόνη ἀνταπόδοση

Τάσος Λειβαδίτης

φίλους μὴν ἀποκτᾶς σύντομα, ἐκείνους ὅμως ποὺ θὰ ἀποκτήσεις, μὴν τοὺς ἀποδοκιμάζεις γρήγορα

Σόλων ὁ Ἀθηναῖος, 639-559 π.Χ.

ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολύ ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει

Γιάννης Ρίτσος

Εἴμαστε ἡ χώρα τῶν ἀξιοποιημένων ἀναξιοτήτων καὶ τῶν ἀναξιοποίητων ἀξιῶν

Βασίλης Ραφαηλίδης

ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει

Γιῶργος Σεφέρης

στὴν ἀγάπη δὲν ὑπάρχουν δρόμοι ἕτοιμοι, τοὺς φτιάχνεις ἐσύ

Μενέλαος Λουντέμης

Σὰ δὲν φτάσει ὁ ἄνθρωπος στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ δὲ βγάζει στὴ πλάτη του φτεροῦγες νὰ πετάξει

Νίκος Καζαντζάκης

κι ἄν νικηθήκαμε δὲν ἦταν ἀπὸ τὴν τύχη ἤ τὶς ἀντιξοότητες, ἀλλὰ ἀπὸ αὐτό τὸ πᾶθος γιὰ κάτι πιὸ μακρινό

Τάσος Λειβαδίτης

ὅπως τὰ λουλούδια στολίζουν τὴν γῆ καὶ τὰ ἀστέρια τὸν οὐρανό, ἔτσι καὶ ἡ Ἑλλάδα στολίζει τὸν Κόσμο

George Bernard Shaw

ὁ δρόμος ὁ πιὸ μακρυνός εἶναι ὁ πιὸ κοντινός στὴν καρδιά τοῦ Θεοῦ

Γιάννης Ρίτσος

τόσος πόνος, τόση ζωή, πῆγαν στὴν ἄβυσσο, γιὰ ἕνα πουκάμισο ἀδειανό, γιὰ μιὰν Ἑλένη

Γιῶργος Σεφέρης

ἐγώ δὲν εἶμαι παρά ἕνας στρατολάτης, ἕνας ἀποσταμένος περπατητής, ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἑλιᾶς ν' ἀκούσει τὸ τραγοῦδι τῶν γρύλων. Κι ἄν θέλεις, ἔλα νὰ τ' ἀκούσουμε μαζί

Μενέλαος Λουντέμης

Δὲν ἐλπίζω τίποτα, δὲν φοβοῦμαι τίποτα, λυτρώθηκα ἀπὸ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά, ἀνέβηκα πιὸ πάνω. Εἶμαι λέφτερος.

Νίκος Καζαντζάκης

κι ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ τρἐλα μας μπροστά στὸ ἀνέφικτο νὰ γνωρίσει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον

Τάσος Λειβαδίτης

πολλοὶ στίχοι εἶναι σὰν πόρτες, πόρτες κλειστές σὲ ἐρημωμένα σπίτια

Γιάννης Ρίτσος

λυποῦμαι ποὺ ἄφησα νὰ περάσει ἕνα πλατὺ ποτάμι ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ δάχτυλά μου χωρίς νὰ πιῶ μιὰ στάλα

Γιῶργος Σεφέρης

ἄν ἦρθες σ' αὐτὸν τὸν κόσμο γιὰ νὰ μετρήσεις τὰ χρόνια σου καὶ νὰ ζήσεις μιὰ φρόνιμη ζωή, δὲν ἔχεις νὰ φοβηθεῖς τίποτε. Μὰ ἄν εἶναι νὰ χαθεῖ κάποτε ὁ κόσμος, θὰ χαθεῖ ἀπὸ τοὺς φρόνιμους, γιατὶ αὐτοὶ κάνουν τοὺς ἱσχυρούς ἱσχυρότερους

Μενέλαος Λουντέμης

ἔχεις τὰ πινέλα, ἔχεις τὰ χρώματα, ζωγράφισε τὸν παράδεισο καὶ μπὲς μέσα

Νίκος Καζαντζάκης

Μέσα στὴν θλίψη τῆς ἀπέραντης μετριότητας, ποὺ μᾶς πνίγει ἀπὸ παντοῦ, παρηγοριέμαι ὅτι κάπου, σὲ κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες ἀγωνίζονται νὰ ἐξουδετερώσουν τὴν φθορά

Ὀδυσσέας Ἐλύτης, 1911-1996

κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, εἴμαστε κι ὅλας νεκροί

Τάσος Λειβαδίτης

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπό τοῦτο τό φῶς θά ἑλιχθῶ πρός τά πάνω ὅπως ἕνα ρυάκι πού μουρμουρίζει. Κι ἄν τυχόν κάπου ἀνάμεσα στούς γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω ἀγγέλους, θά τούς μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδή δέν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε μεταξύ τους μέ μουσική.

Νικηφόρος Βρεττᾶκος

νὰ κοιτᾶς κατάματα τὸν ἀντικρυνό σου καὶ νὰ τοῦ λές αὐτὰ ποὺ θέλεις κι ὄχι αὐτὰ ποὺ πρέπει. Εἶναι κι ὅλας μία νίκη, μία λύτρωση

Μενέλαος Λουντέμης

τὰ μυστικά τῆς θάλασσας ξεχνιοῦνται στὸ ἀκρογιάλι

Γιῶργος Σεφέρης

τὸ ξέρω πὼς καθένας μονάχος πορεύεται στὸν ἔρωτα, μονάχος στὴν δόξα καὶ στὸν θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὡφελεῖ. Ἄφησέ με νάρθω μαζί σου.

Γιάννης Ρίτσος

Νἀ ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, καὶ νὰ κάνεις ὄνειρα τόσο αἰώνια!

Τάσος Λειβαδίτης

ἄν μία γυναῖκα κοιμηθεῖ μόνη, ντροπιάζει ὅλους τοὺς ἄνδρες

Νίκος Καζαντζάκης

ξεχνάω, δὲ σημαίνει διαγράφω τὰ πάντα ἀπὸ τὴν μνήμη μου. Ξεχνάω σημαίνει, θυμᾶμαι χωρίς νὰ πονάω!

Μενέλαος Λουντέμης

ἡ ὑψηλότερη μορφὴ τῆς Ἄνοιξης ποὺ ξέρω: μία ἑλληνικὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα

Γιῶργος Σεφέρης

αὐτὰ ποὺ χάθηκαν, αύτὰ ποὺ δὲν ἦρθαν μὴν τὰ κλαῖς. Αὐτὰ ποὺ τά 'χες καὶ δὲν τὰ 'δωσες κλάφ' τα

Γιάννης Ρίτσος

ἡ ἐξουσία ἀποκαλύπτει τὸν χαρακτῆρα τοῦ ἀνθρώπου

Βίας ὁ Πριηνεύς, 625-540 π.Χ.

ὁ μόνος τρόπος γιὰ ἐμᾶς νὰ γίνουμε σπουδαῖοι ἤ ακόμα καὶ ἀπαράμιλλοι, ἄν αὐτὸ εἶναι δυνατόν, εἶναι νὰ μιμηθοῦμε τοὺς Ἕλληνες

Johann Joachim Winckelmann

ὁ οὐρανίσκος μας εἶναι ἕνα κοιμητήρι, ὅπου σαπίζουν χιλιάδες ἀνείπωτα λόγια

Τάσος Λειβαδίτης

δὲν ὑπάρχουν ἰδέες, ὑπάρχουν μόνο ἄνθρωποι ποὺ κουβαλοῦν τὶς ἰδέες, κι αὐτές παίρνουν τὸ μπόι τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὶς κουβαλάει

Νίκος Καζαντζάκης

εἰπώθηκαν τόσα ψέματα ποὺ ντράπηκαν τὰ ἴδια, μιᾶς καὶ δὲν ντράπηκαν τὰ στόματα ποὺ τὰ λέγαν

Μενέλαος Λουντέμης

μάθε νὰ ἀγαπᾶς αὐτοὺς ποὺ δὲν πληγώνουν τὴν ἀγάπη

Γιάννης Ρίτσος

ὅποιος φοβᾶται τοὺς ἄλλους, γίνεται δοῦλος δίχως νὰ τὸ καταλάβει

Ἀντισθένης, 445-360 π.Χ.

Ἡ Ἑλλάς ὑπῆρξε τὸ ἀληθινὸ λύκνο τῆς ἐλευθερίας στὸ ὁποῖο σφυριλατήθηκαν οἱ πρῶτες πολιτεῖες. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ μαθητές αὐτῶν τῶν μεγάλων ἀνδρῶν, σὲ ὅλες τὶς ἀρχές τῆς ἐπιστήμης, τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς καλῆς διακυβέρνησης

William Cullen Bryant

Ποτέ δὲν φανταζόμουν ὅτι τόσες πολλές μέρες κάνουν μιὰ τόσο λίγη ζωή

Τάσος Λειβαδίτης

ὁλάνθιστος γκρεμός τῆς γυναικός τὸ σῶμα

Νίκος Καζαντζάκης

νὰ φεύγεις μὲ τὸ κεφάλι ψηλά καὶ νὰ κλείνεις τὴν πόρτα χαμογελῶντας. Γιατί ἐσύ ἔνιωσες, δὲν κρύφτηκες. Γιατί ἐσύ ὅ,τι εἶχες νὰ δώσεις τὸ ἔδωσες. Καὶ γιατί, πολὺ ἁπλᾶ, σὲ περιμένουν ἄλλα καλύτερα ποὺ μόνο ὅταν φύγεις θὰ τὰ συναντήσεις

Μενέλαος Λουντέμης

ἄν ἄφεση δὲν εἶναι ἡ ποίηση, τότε ἀπὸ πουθενά μὴν περιμένουμε ἔλεος

Γιάννης Ρίτσος

Εἶναι στὴν φύση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας νὰ εἶναι ἀκριβής, καθαρή καὶ περίπλοκη. Ἡ ἀσάφεια καὶ ἡ ἕλλειψη ἐνόρασης, ποὺ χαρακτηρίζει μερικὲς φορές τὰ Ἀγγλικά, καθώς καὶ τὰ Γερμανικά, εἶναι ἐντελῶς ξένες πρὸς τὴν Ἑλληνική Γλώσσα.

Humphrey Davy Findley Kitto

Τὸν ρόλο μας τὸν διαλέξαμε οἱ ἴδιοι ἐμεῖς – τὴν πρώτη μέρα ποὺ διστάσαμε νὰ πάρουμε μιὰν ἀπόφαση ἤ ποὺ σταθήκαμε εὔκολοι σὲ μιὰν ἀναβολή. Ὅλα ὅσα ἀρνηθήκαμε – αὐτό εἶναι τὸ πεπρωμένο μας.

Τάσος Λειβαδίτης

ἄν μπορεῖς κοίταξε τὸν φόβο κατάματα καὶ ὁ φόβος θὰ φοβηθεῖ καὶ θὰ φύγει

Νίκος Καζαντζάκης

ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀγαπηθήκαμε δὲν εἴχαμε ἀνάγκη κανέναν. Δύο μποροῦν νὰ κάνουν τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἀφοῦ ὁ κόσμος ἀπὸ δύο ἔγινε.

Μενέλαος Λουντέμης

κανένας δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἐξουσιάζει τὰ μάτια μου, τὸ στόμα μου, τὰ χέρια μου, τοῦτα τὰ πόδια μου ποὺ πατᾶνε τὴ γῆς

Γιάννης Ρίτσος

σωτηρία θὰ πεῖ νὰ λυτρωθεῖς ἀπὸ ὅλους τοὺς σωτῆρες, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀνώτατη λεφτεριά, ἡ πιὸ ἀψηλή, ὅπου μὲ δυσκολία ἀναπνέει ὁ ἄνθρωπος. Ἀντέχεις;

Νίκος Καζαντζάκης

κάποτε, ἀπὸ μία σύμπτωση, βρίσκουν οἱ λέξεις, τὸ ἄλλο νόημά τους

Γιάννης Ρίτσος

ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαπιοῦνται καὶ ζοῦν χωριστά μπορεῖ νὰ πονᾶνε, ὅμως αὐτὸς ὁ πόνος δὲν εἶναι ἀπελπισία, ξέρουν πὼς ἡ ἀγάπη ὑπάρχει

Ἀλμπέρ Καμύ

Ώ ἀπέραντη νοσταλγία γιὰ κάτι ποὺ ποτέ δὲν ζήσαμε κι ὅμως αὐτό ὑπῆρξε ὅλη ἡ ζωή μας

Τάσος Λειβαδίτης

τὴν προσωπική σου εὐτυχία δὲ θὰ βρεῖς ὑλικὰ νὰ τὴν φτιάξεις. Θὰ τὴν ἀνακαλύψεις μόνος σου, μέσα στὰ ξένα μάτια, στὴ ξένη χαρά, στὸ ξένο τραγοῦδι

Μενέλαος Λουντέμης

γιὰ νὰ φτάσεις νὰ πεῖς τὴν ἀλήθεια, θὰ πρέπει νὰ μὴν περιμένεις πιὰ τίποτα

Γιάννης Ρίτσος

εἶναι σπουδαῖο νὰ κατάγεσαι ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν χώρα ποὺ ἔδωσε τὸ φῶς στὸν κόσμο

Victor Hugo

ἡ Ἑλλάδα εἶναι γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὅ,τι ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά γιὰ τὸν ἄνθρωπο

Johann Wolfgang von Goethe

εἴτε βραδιάζει, εἴτε φέγγει, μένει λευκὸ τὸ γιασεμί

Γιῶργος Σεφέρης

Μὴν κοιτᾶς τί λέω. Τί νιώθω στὴ ψυχή μου νὰ βλέπεις.

Μενέλαος Λουντέμης

νὰ ξέρουν οἱ ἄνθρωποι, ὅταν πεθάνω, πόσο κι ἐγὼ ἀγάπησα καὶ πόνεσα τὴν ζωή καὶ πὼς εἶδα καὶ πὼς ἄγγιξα τὴ θάλασσα, τὸ χῶμα, τὴ γυναῖκα. Νὰ μάθουν πὼς δὲν ἤμουνα ζῶο ἤ πέτρα, παρά ἄνθρωπος μὲ ζεστή σάρκα κι ἀχόρταγη ψυχή

Νίκος Καζαντζάκης

Ἕλα! Ὅ,τι κι ἄν εἶναι, θὰ τελειώσει γρήγορα. Μάζεψε τὴν ψυχή σου καὶ ὅρμα!

Μενέλαος Λουντέμης

ἡ σιωπὴ ἀπὸ μόνη της δὲν δείχνει μεταμέλεια

Μένανδρος, 342-290 π.Χ.

αὐτὸ ποὺ κρύβουμε, εἶναι αὐτὸ ποὺ πιότερο μᾶς φανερώνει

Γιάννης Ρίτσος

δίχως ἑλληνικὲς σπουδές, δὲν ὑπάρχει ἐκπαίδευση

Leo Tolstoy

Ἠρθε! Καὶ φώτισε τὴν καταπακτή μου. Κι ἔγινε φῶς. Ἦταν ὁ οὐρανός; Δὲν ξέρω. Ἕνα μόνο ξέρω, πὼς ἔχασα τὴν γῆ!

Μενέλαος Λουντέμης

μιὰ κίνηση τοῦ τρυφεροῦ χεριοῦ σου, ἔσβησε μεμιᾶς ὅλο τὸ μαῦρο

Γιάννης Ρίτσος

κλεῖσε μέσα στὴν ψυχή σου τὴν Ἑλλάδα καὶ θὰ νοιώσεις κάθε εἴδους μεγαλεῖο

Διονύσιος Σολωμός

ἄξιζε νὰ ὑπάρξουμε, γιὰ νὰ συναντηθοῦμε

Γιάννης Ρίτσος

νὰ μάθεις νὰ ἀγαπᾶς ὅ,τι σοῦ λείπει καὶ νὰ μάθεις νὰ ἀντέχεις ὅ,τι ἔχεις

Μενέλαος Λουντέμης

Τὸ νὰ εἶσαι Ἕλληνας δὲν εἶναι ζήτημα καταγωγῆς, ἀλλά θέμα ἀγωγῆς

Ἐλευθέριος Βενιζέλος

Δὲν ἔχουμε καμία σχέση μὲ τὸν θάνατο. Ἐνόσω ζοῦμε ὁ θάνατος εἶναι ἀπών. Ὅταν ἔρχεται, ἐμεῖς ἔχουμε φύγει.

Ἐπίκουρος ὁ Γαργήττιος, 341-270 π.Χ.

μὲ τὴν ἐλπίδα μιᾶς στιγμῆς μᾶς χρέωσαν ὅλο τὸ μέλλον

Γιάννης Ρίτσος

κι ἄν ἐπέμενα τόσο, ἦταν μονάχα γιατὶ ἄξιζες τὰ πάντα κι ἔπρεπε κάποιος ἐπιτέλους νὰ σὲ πάει σὲ αὐτά

Rενέ

Καταραμένε Ἕλληνα, ἀνακάλυψες τὰ πάντα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, ἀστρονομία. Δὲν ἄφησες τίποτα γιὰ ἐμᾶς

Johann Christoph Friedrich von Schiller

ἑκτός ἀπό τὶς μηχανές, δὲν ὑπάρχει σχεδόν τίποτε ἄλλο διαχρονικό ποὺ νὰ μὴν προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα: Σχολεῖα, Γυμναστήρια, Ἀριθμητική, Γεωμετρία, Ἱστορία, Ρητορική, Φυσική, Βιολογία, Ἀνατομία, Διακοσμητική, Μουσική, Τραγωδία, ...

Γουίλ Ντυράν

ἡ κάθε λέξη εἶναι μία ἔξοδος γιὰ μιὰ συνάντηση πολλὲς φορὲς ματαιωμένη καὶ τότε εἶναι μία λέξη ἀληθινή, ποὺ ἐπιμένει στὴ συνάντηση

Γιάννης Ρίτσος

Κοίταξε νὰ ζήσεις τὴν ἀγάπη πού ἔχασες. Νὰ χαρεῖς τὴν ἀγάπη ποὺ περιμένεις. Κάντην τραγούδια, ξενύχτια. Κάντην βιβλία, ἀταξίες. Μόνο μὴν τὴν μοιρολογᾶς. Εἶναι σὰν νὰ τὴν βρίζεις. Σὰν νὰ τῆς κλείνεις τὸν δρόμο νὰ ξανάρθει.

Μενέλαος Λουντέμης

ἡ νύχτα πάντα πίσω ἀπ' τὶς σελίδες μου. Γι αὐτὸ καὶ λάμπουνε τόσο πολὺ τὰ γράμματά μου

Γιάννης Ρίτσος

εὐτυχισμένοι εἶναι οἱ ἐλεύθεροι, καὶ ἐλεύθεροι εἶναι οἱ γενναῖοι

Θουκυδίδης, 460-394 π.Χ.

ἴσως ἐκεῖ ποὺ κάποιος ἀντιστέκεται χωρίς ἐλπίδα, ἴσως ἐκεῖ νὰ ἀρχίζει ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία καὶ ἡ ὀμορφιά τοῦ ἀνθρώπου

Γιάννης Ρίτσος

Οἱ Ἕλληνες δὲν κάνουν ποτέ εἰρήνην μὲ ἕναν ἐχθρόν, ὅπου κατακρατεῖ τὸν ἑλληνικόν τόπον

Ρήγας Φεραῖος

ἄν δὲν ὑπῆρχε ὁ θάνατος, ποιὸς γλύπτης, ποιὸς ποιητής θὰ δούλευε γιὰ τὴν ἀθανασία; (Μονόχορδα)

Γιάννης Ρίτσος

ποιός εἶναι Πολίτης; Πολίτης εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι ἱκανός νὰ κυβερνήσει καὶ νὰ κυβερνηθεῖ

Ἀριστοτέλης, 384-322 π.Χ.

κι ἄς εἶσαι μακρυά, πάντα δίπλα μου σὲ ἔχω, γιατὶ μακρύτερα ἀπὸ τοὺς στοχασμούς μου δὲν μπορεῖς νὰ πᾶς

Σαίξπηρ

δὲν μᾶς ἐξευτελίζουν οἱ μικρὲς ἀνάγκες μας. Αὐτὲς μᾶς σώζουν μάλιστα, μᾶς δίνουν ἕνα ἔδαφος πάλι νὰ πατήσουμε, νὰ μείνουμε ὄρθιοι, νὰ δουλέψουμε, καὶ ἡ γνώση τους καὶ ἀποδοχή τους εἶναι ἡ νέα ἀδελφοσύνη μας, εἶναι ἡ ἀρχή τῆς βαθειᾶς ἐλευθερίας μας

Γιάννης Ρίτσος

οἱ νόμοι μοιάζουν μὲ ἱστὸ ἀράχνης. Ἄν πέσει πάνω του ἕνα ἀδύνατο ζωύφιο τὸ συγκρατεῖ. Ἄν ὅμως πέσει ἕνα μεγαλύτερο ἔντομο τὸν διασπᾶ καὶ φεύγει

Σόλων ὁ Ἀθηναῖος, 639-559 π.Χ.

ὁ κόσμος μόνο ὅταν τὸν μοιράζεσαι ὑπάρχει

Τάσος Λειβαδίτης

τὸ ἴδιο λάθος δὲν γίνεται δύο φορές. Τὴ δεύτερη φορά δὲν εἶναι λάθος, εἶναι ἐπιλογή.

Μενέλαος Λουντέμης

μέτρια κι ὅλα μέτρια καὶ μέτρια παντοῦ, κι οἱ ἀγάπες μου κι οἱ πόθοι μου, κι ὅτι ἡ καρδιά μου ἀνειώνει, κι ἡ φαντασία τῆς ψυχῆς καὶ τὸ εἴδωλο τοῦ νοῦ, καὶ ὁ ἔρωτας τῆς ὀμορφιᾶς καὶ τοῦ παντοτινοῦ, μὲ σφίγγουν ὅλα μέτρια, τὸ μέτριο μὲ παγώνει

Γιῶργος Σεφέρης

ἡ Γλῶσσα τῶν θεῶν εἶναι ἡ ἑλληνικὴ Γλῶσσα

Marcus Tullius Cicero

ἀλήθεια, τὶ πῆρες; τὶ ἔδωσες; Δὲν ἔχεις καιρὸ νὰ λογαριάσεις. Τὴν πρώτη καὶ τὴν τελευταῖα σου λέξη τὴν εἶπαν ὁ ἔρωτας καὶ ἡ ἐπανάσταση. Ὅλη σου τὴν σιωπή, τὴν εἶπε ἡ ποίηση

Γιάννης Ρίτσος